Sabotajcı İç Sesle Konuşma

Ah! Sen. Zalim iç sesim. Hoş geldin… Ne zamandır yoktun ortalarda… Ne istiyorsun bu sefer? Hayatımda bir şeylerin yoluna girdiğini gördün canın sıkıldı değil mi?  Senin talimatların ve baskın olmadan yaşamaya başlamış olmam telaşlandırdı seni.

Çok tanıdıksın… Yıllardır öyle aşinayım ki sana. İlla ki bağlayacaksın ellerimi, kollarımı, yok edeceksin beni. Sana kulak vermek beni öylesine yordu ki. Hayat yanı başımdan akıp gidiyor, bazıları her şeye rağmen yaşamak çok güzel diyor. Ben de bu güzelliği deneyimlemek istedim. Sonra fark ettim ki hakikaten çok güzel şeyler, çok güzel duygular varmış hayatta deneyimleyebileceğim. Görüyor, hissediyorum.

Senin kızgınlıklarını, öfkeni, korkularını, çaresizce debelenişlerini, sevgiye duyduğun o platonik açlığı biliyorum. Evet… Üzüldün, zarar gördün, korumasız, kılavuzsuz, korkuyla yol aldığın zamanların oldu. Acı çektin, üzüldün, kırıldın, öfkelendin. Ama bak tüm o kötü şeylerle baş edebildik.

Her şey yolunda. Evet! Senin korkmana gerek yok. Biliyorum ki bazen işler karışır. Hayat zorlaşır. Ama her zorluğun içinde bir kolaylık, her karanlık gecenin devamında mutlaka bir aydınlık var olur. Bunu sen de öğrenmelisin artık. Anlıyorum çok korkuyorsun. Ama bana bırak o zaman. Seni ben koruyup yönlendireyim.

Benimle barışsan artık. Bana güvensen artık… Senin yaşadığın tüm acıları, engellenmişlikleri, hayal kırıklıklarını biliyorum. Ama zaman geçti. Ben büyüdüm. Tüm o acılar beni yükseltti. Çünkü anlamaya çalıştım. Araştırdım. Öğrendim. Piştim. Hala da öğreniyorum. Deneyimliyorum. Yaşamak denen şey de bu zaten. Korkup saklanarak, her şeye kuşkuyla yaklaşarak, ayrılıklardan vazgeçmelerden korunarak yaşayamazsın. Bazen de dalmak gerekir yaşamın içine. Yoksa ne zaman biteceğini bilmediğimiz ömür bitmek bilmez usanırsın yaşamaktan.

Önce bir konuşalım seninle. Dost musun düşman mısın bana sen? En olmadık zamanlarda içimde uyanıyorsun. Beni mi koruyorsun yoksa kendini mi?  Hoşnutsuz, yakınan, yargılayan ses!  Kime aitsin  sen? Annem mi, babam mı, ilkokul öğretmenim mi, ablam mı, teyzem mi, anneannem, dedem mi? Ne zaman girip yerleştin içime? Biliyorum ta o zamanlardan girdin  zihnime, sindin  ruhuma. Sürekli talimat verme durumundasın. Biliyorum niyetin iyi. Beni karanlıklardan, kötülüklerden korumaya çalışıyorsun… Bugün bir çok güzel özelliğe sahibim. Bunda çok katkıların oldu ama bir bak şu halime. Bana iyi gelmiyorsun artık. Sen onların sözcüsü olma. Gel benim bugünüme. Büyüdüm ben. O seslerin bana talimatlar yağdırdıkları yaştayım artık. Beni dinle… O sesler artık beni koruyamaz. Her şey değişti. Şimdi biraz dur. Bir mola ver.    Derince bir soluk al... Soluğunu içinde tutarken gözlerini kapat. Hayal et... Güven içinde ve çok mutlu hissettiğin tertemiz, büyüleyen güzel bir doğa parçasındasın… Aldığın solukla ciğerlerine giren havanın o kekremsi doğal ve yaşamı kutsayan kokusunu burnuna ve zihnine kaydediyorsun.  Soluğunu verirken tüm vücudunu gevşet. Neyin üzerindeysen, oturuyor ya da uzanıyorsan… Sal kendini. Bir deniz yatağı, sakin bir denizde zahmetsizce taşıyor seni, sanki sen annenin dizlerinde başın yastığa gömülmüş, onun tatlı sesinin kukalarına dolan ninnisi eşliğinde, hafif hafif sallanırken güven ve huzur içinde, mutluluk iç çekişleriyle kendini çabasız ve rahat bir gevşekliğe bıraktığın anlardaki gibi.